Halloween – zwyczaj związany z maskaradą, obchodzony jest w wielu krajach nocą 31 października, czyli przed dniem Wszystkich Świętych. Odniesienia do Halloween są często widoczne w kulturze popularnej, głównie amerykańskiej. W Polsce święto to pojawiło się w latach 90-tych.

Jedną z rozrywek Halloween jest zabawa cukierek albo psikus (ang. trick or treat). Dzieci chodzą z pojemnikami na cukierki po okolicy i odwiedzają mieszkańców pytając ich co wybierają: cukierek czy psikusa.

No właśnie… PYTAJĄ mieszkańców czy chcą i w jakiej formie wziąć udział w zabawie, czyli DIAGNOZUJĄ.

Z pozoru proste i oczywiste działanie włączające mieszkańców w świętowanie wymaga jednak szerszego komentarza.

CZYM JEST DIAGNOZA?

Punktem wyjścia do rozpoczęcia pracy z mieszkańcami jest dokładne rozpoznanie środowiska, rozumianego jako konkretny teren, na którym zlokalizowane są różnorodne zasoby instytucjonalne oraz zamieszkiwany jest przez konkretnych ludzi, których zachowania kształtowane są przez historię, tradycję oraz relacje, jakie między nimi zachodzą. Badacz/diagnosta musi być zatem wyposażony w odpowiednią wiedzę dotyczącą społeczności lokalnych i warunków ich rozwoju oraz umiejętności w zakresie prowadzenia badań społecznych (ilościowych i jakościowych). A co najważniejsze musi posiadać umiejętność analizy wyników badań oraz wyciągania wniosków z zebranego materiału. Rozpoznanie środowiska to badanie i działanie, rozpoznanie nie polega wyłącznie na rejestracji faktycznej sytuacji, ale także jest nowym zdarzeniem, które wpływa na przebieg procesów społecznych.

PRZY WYWIADZIE PAMIĘTAJ, ABY • właściwie dobrać miejsce, w którym chcemy wywiad przeprowadzić - miejsce to nie powinno być krępujące dla osoby badanej, • odpowiednio zaprezentować charakter i cel badań, • unikać zachowań, które mogłyby doprowadzić do błędnych wyobrażeń respondenta o badającym i wywołać u niego podejrzliwość, brak zaufania itp. oraz wszelkich form krytyki poglądów i postaw reprezentowanych przez osobę, którą chcemy zbadać, • przy stawianiu pytań należy powstrzymać się od wszelkich sugestywnych zachowań, np.: gestów, intonacji, aby nie wpływać w ten sposób na wypowiedzi respondenta (grymas na twarzy badacza, czy też ironia w jego głosie mogą sugerować badanemu stosunek badacza do tego, o co pyta i tym samym oddziaływać na jego wypowiedź), • nie wdawać się w polemikę z respondentem chyba, że jest to umiejętna próba skłonienia go do bardziej pełnego uzasadnienia swego stanowiska, wówczas jednak polemika nie powinna być agresywna, badacz też w żadnym wypadku nie powinien wykazywać swojej intelektualnej przewagi, • wykazać się cierpliwością i taktem zarówno w przypadku gdy respondent milczy, mówi mało, jak i w przypadku jego gadulstwa, • przy notowaniu odpowiedzi należy pamiętać, aby nie deformować wypowiedzi respondenta, • do sprawozdania z wywiadu dołączyć uwagi na temat okoliczności, w jakich prowadzono wywiad oraz dotyczące naszych spostrzeżeń o zachowaniu respondenta i przypuszczeń, co do jego prawdomówności – te komentarze muszą być wyraźnie oddzielone od wypowiedzi respondenta.