Pamięć miejsca - wprowadzenie do rozmowy o naszej tożsamości. Rozmowa z młodymi ludźmi, ale nie tylko, o różnorodności kulturowej, inności i dialogu społecznym rozpoczynać się powinna od pytań o ich własną tradycję, historię, relację z miejscem w którym żyją. Nie może się jednak na tym kończyć. Temat pamięci miejsca zawiera w sobie te dwa niezbędne elementy naszej tożsamości - świadomość własnych korzeni i poznanie szerszego, różnorodnego kontekstu, który umiejscawia nas jako część większej, bogatej całości. Wskrzeszanie pamięci, czerpanie z dziedzictwa i tradycji miejsca to ciągle duże wyzwanie w pracy edukacyjnej. Najważniejsze nie jest jednak samo zbieranie i opisywanie historii miasta, czy społeczności ale poszukiwanie w przeszłości elementów, które staną się inspiracją dla działań w teraźniejszości, materiałem do budowania przyszłości. Największa sztuka w pracy animatora kultury, który posługuje się materią pamięci zawiera się w umiejętności sięgnięcia po nią i opowiedzenia jej na nowo w języku współczesności. Nie tylko samo odkrywanie historii, ale tworzenia z niej nowych wartości, które pomogą młodym ludziom po pierwsze poznać miejsce, w którym mieszkają, a po drugie uczynić z tego procesu ważną przygodę odkrywania swojej tożsamości. Wiedza historyczna może być pretekstem do wszelkich artystycznych aktywności, które pomogą zbudować z jej pomocą nową wartość. To może być spektakl teatralny, to może być muzyka, to mogą być prace plastyczne, to może być gra karciana...

Edukacyjne inspiracje - Sejneńskie Karty Historyczne Program tworzenia Kart Historycznych i oparta na nich gra, została stworzona w 2002 roku przez młodzież polską i litewską w pracowni Kronik Sejneńskich prowadzonej w Ośrodku "Pogranicze - sztuk, kultur, narodów" przez Bożenę Szroeder. Angażuje on uczniów szkół gimnazjalnych i ostatnich klas szkoły podstawowej w pracę nad poznawaniem swojego miasta, historii swojej rodziny i tradycji kulturowej regionu poprzez wspólne tworzenie gry karcianej. Karty stworzone przez dzieci – ze znakami, symbolami, archetypami, stanowią uniwersalny język porozumiewania się, który wywodzi się z lokalnych tradycji, mitów i mądrości. Język ten staje się podstawą gry, która jak w mozaice scala na nowo świat, który dzieciom do tej pory był obcy lub znany jedynie we fragmentach. Taka gra, posiadająca swoje własne karty, może powstać w każdym miejscu i za każdym razem będzie inna, tylko jemu właściwa. Grono graczy, młodych, ciekawych siebie, swojej rodziny i swojego miejsca na świecie będzie się powiększać, jeżeli znajdzie się przewodnik, pedagog lub animator kultury, który im w tym dopomoże.

Cały tekst w załączniku.